Miłość!

"Miłość niech będzie bez obłudy! Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem! W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi! W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie! Nie opuszczajcie się w gorliwości! Bądźcie płomiennego ducha! Pełnijcie służbę Panu! Weselcie się nadzieją! W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie - wytrwali! Zaradzajcie potrzebom świętych! Przestrzegajcie gościnności!" [Rz 12,9-12]

Listy św. Pawła

"...zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie,do jakiej Bóg wzywa w górę,
w Chrystusie Jezusie." [Flp 3,3-14]

"Wszystkie nasze dobre pragnienia są więc nie tylko nasze, ale są dziełem samego Boga: Bóg bowiem jest sprawcą waszych pragnień i czynów wedle swego upodobania [Flp 2, 13]. Również samo nasze pragnienie szukania Stwórcy pochodzi od Niego i nikt nie może znaleźć Boga, nie będąc wpierw odnalezionym przez Niego" (T. Merton).

"Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie" [Ga 5, 19–21. 22–23]

Wiara

"Kiedy Jezus zapowiedział Eucharystię, „wielu uczniów Jego się wycofało i już z Nim nie chodziło” (J 6, 66). Piotr natomiast w imieniu Apostołów dał piękny dowód wiary: „Panie... Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga” (tamże 68-69). Wiara w Eucharystię jest więc znamieniem prawdziwych naśladowców Jezusa. Im gorętsza, tym bardziej dowodzi zażyłej i głębokiej przyjaźni z Jezusem. Kto, jak Piotr, wierzy w Niego mocno, ten wierzy i przyjmuje wszystkie Jego słowa i tajemnice: od Wcielenia aż po Eucharystię. Wiara jest przede wszystkim darem Boga. Właśnie w przemówieniu zapowiadającym Eucharystię Jezus potwierdził tę zasadę, oświadczając niewiernym Żydom, że nikt nie może przyjść do Niego, a zatem wierzyć w Niego, „jeśli nie pociągnie go Ojciec” (J 6, 44). Aby mieć żywą i głęboką wiarę w Eucharystię — jak i w każdą tajemnicę — potrzeba być „pociągniętym” wewnętrznie, co może dać tylko Bóg. Każdy jednak może i powinien się na to przygotować, wypraszając sobie łaskę za pomocą modlitwy. „Nie zostałeś jeszcze pociągnięty? — mówi św. Augustyn. — Proś Boga, aby cię pociągnął”. A gdy chrześcijanin prosi Pana, aby coraz bardziej go pociągał, nie zaniedbuje ćwiczyć się w wierze. Istotnie, ponieważ ta cnota, wlana przez Boga na chrzcie świętym, jest równocześnie dobrowolnym przyzwoleniem rozumu na prawdy objawione, od człowieka zależy, czy chce wierzyć i włożyć w ten akt całą siłę woli."

Żródło: http://mateusz.pl/czytania/2012/20120612.htm
              O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
              Żyć Bogiem, t. II, str. 254

Niedosyt

"W życiu doczesnym wciąż dosięga nas samotność. Liczymy na to, że ludzka miłość ją rozproszy, co jednak okazuje się iluzją. Po jakimś czasie samotność znów dochodzi do głosu, z jeszcze większą siłą. Szukamy więc w nieskończoność nowych miłości, nowych zaangażowań, dóbr… Pierwszym krokiem do nawrócenia jest odkrycie, że nieustanna tęsknota, odczuwana nawet w szczęściu, ciągłe poczucie nienasycenia i posmak smutku nawet najradośniejszych chwilach są wspomnieniem stwórczej Miłości, która dała początek naszemu istnieniu. Są pieczęcią naszego zaistnienia w sercu Boga, który nas zapragnął dla nas samych. Są najgłębszym wzdychaniem duszy, która bez Boga cierpi i usycha."

Żródło: Małgorzata Wałejko, „Oremus” czerwiec 2012, s. 50

"Nie bój się, wierz tylko!"

A gdybyś mnie zebrał teraz do Nieba

Bym nie musiała cierpieć tak

Bym mogła zapomnieć o wszystkim, co przeraża

I uspokoiła się

W życiu tak wiele spraw

I jeszcze przeszłość, co rusz

Puka do drzwi

Tak wrednie i natrętnie

Po szatańsku

Dawne problemy i dawna ja

Tak słaba, przygnieciona

Boże daj mi spojrzeć na to

Ile razy dotknąłeś mego życia

Ile razy podałeś dłoń

Gdy upadałam

Pokaż jak bardzo przemieniłeś moje serce

Choć zły wciąż próbuje pokazać mi

Że wciąż jestem ta sama

I teraz, gdy wszystkie te sprawy doczesne

Studia, rodzina, przyjaciele

Przerastają mnie

Próbuje utopić mnie w lęku

Zastawia na mnie, co rusz sidła

Bym w końcu zniewoliła się

Ale to przecież TY wygrałeś

Pokonałeś Śmierć!

I skoro Ciebie przyjęłam za Pana

Oddałam Tobie moje życie

To on nie ma do mnie prawa

Może jedynie próbować

Lecz TY, Ty obiecałeś

Że nie ponad me siły

Więc umocnij me serce Boże

Daj mi serce Lwa

Bym nie poddała się w walce

Bo takie całe życie

Nie zazna spokoju dusza

Póki nie spocznie w Tobie

I nie daj mi Boże aż nadto przejmować się tym, co doczesne

Boże pomóż mi ufać

Że jesteś, że trwasz i kroczysz przy mnie

Że masz plan

I nie zapominasz

Duchu Święty, przyjdź i prowadź

By żadne niepowodzenia mnie nie przygniotły

Bym w drodze ciągle wpatrywała się w Ciebie

W te Niebo, które na mnie czeka

Boże nie daj mi osądzać

I pomóż mi nie odmawiać innym miłości

Ale być gotową by służyć

Uzdolnij mnie Boże do tego

Bo tak słabe jest moje serce

Tak widoczna ma kruchość

Bo bez Ciebie

Nie ma mnie

I nie mogę nic

Nic