O Boże, Ty uczyłeś mnie od młodości mojej. A czego mnie nauczyłeś? Że
powinienem pamiętać o jedynej sprawiedliwości, to jest Twojej. Istotnie,
wspominając swoje przeszłe życie widzę, co mi się należało, a co
zamiast tego otrzymałem. Należało mi się potępienie, została mi dana
łaska. Należało mi się piekło, zostało mi dane życie wieczne... Od
samego zarania mojej wiary, przez którą mnie odnowiłeś, nauczyłeś mnie,
że nie miałem uprzednio żadnej zasługi, dzięki której mógłbym
powiedzieć, że mi się należało to, co mi dałeś...
A kiedy się nawróciłem do Ciebie, odnowiłeś mnie, Ty, który dałeś mi
byt, orzeźwiłeś, Ty, coś mnie stworzył, ukształtowałeś mnie na nowo, Ty,
któryś mnie utworzył; kiedy się nawróciłem, zrozumiałem, że żadna moja
zasługa nie poprzedziła Twojej czynności, lecz Twoja łaska została mi
darmo dana, tak że pamiętam tylko Twoją sprawiedliwość (
św. Augustyn).
