św. Grzegorz Wielki

"Miłość rozpoczyna się dwoma przykazaniami, ale rozszerza się na wiele przykazań. Miłość jest cierpliwa, gdyż spokojnie znosi wyrządzone krzywdy. Jest łaskawa, gdyż hojnie świadczy dobro w zamian za wyrządzone zło. Nie jest zazdrosna, gdyż nie pragnie niczego na tym świecie, nie umie zazdrości żadnej doczesnej pomyślności. Nie unosi się pychą, gdyż usilnie zabiegając o dobra wewnętrzne, nie wynosi się z powodu posiadanych dóbr zewnętrznych. Nie działa przewrotnie, gdyż zabiegając jedynie o miłość Boga i bliźniego, nie czyni niczego, co sprzeciwiałoby się uczciwości. Nie pragnie zaszczytów, gdyż im gorliwej zabiega o dobra wewnętrzne, tym mniej pragnie bogactw zewnętrznych. Nie szuka swego, gdyż nie uznając za swoje niczego prócz tego, co może pozostać z nią na zawsze, nie dba o to, co przejściowo posiada na tym świecie. Nie unosi się gniewem, gdyż zawsze zraniona niesprawiedliwością nie wywołuje w sobie uczucia zemsty, bo wie, iż za wielkie utrapienia tym większą otrzyma nagrodę. Nie zmyśla zła, gdyż umacniając duszę w miłowaniu prawości i usuwając zeń wszelką nienawiść, nie wprowadza do niej niczego, co mogłoby ją skalać. Nie cieszy się z niesprawiedliwości, gdyż w swym pragnieniu miłowania wszystkich, nawet w zgubie swych nieprzyjaciół nie znajduje przyjemności. Współweseli się z prawdy, gdyż miłując innych jak siebie samą raduje się dostrzeżonym w nich dobrem jakby pomnożeniem osobistej doskonałości".

Z Dzienniczka św. Faustyny

"Przed ważniejszą czynnością na chwilę zastanowię się, jaki ona ma związek z życiem wiecznym, co jest powodem głównym w jej przedsięwzięciu: czy chwała Boża, czy jakieś dobro duszy własnej, czy dobro innych dusz. Jeżeli serce mi powie: tak, wtenczas będę nieugięta w wykonaniu danej czynności, nie zważając na żadne przeszkody ani ofiary."