„Kto ufa i stawia na siebie, otrzyma to, na co go stać,
a wiemy, że w skali wieczności jest to niewiele. Kto postawi na Boga,
może być pewien Jego miłosierdzia i dlatego powinien czuć się zobowiązany
do przemiany swego życia, aby okazać wdzięczność i szacunek miłosiernemu
Bogu.”
„Mały człowiek zawsze znajdzie mniejszego od siebie, aby na
jego tle chełpić się swą wielkością. To znak, że nie stanął przed Bogiem. Gdyby
to uczynił, nigdy nawet nie próbowałby zestawiać się z innymi.”
„Największy święty i największy grzesznik
w świątyni winni dostrzec dzieła Boga, a nie tylko swoje. Jeśli
święty zatrzyma się jedynie na swoich czynach, choćby największych, łatwo
zapomni, co Bóg dla niego uczynił. Jego dzieła są zaledwie kroplą wobec oceanu
dobrodziejstw, jakimi Bóg zalewa świat, a to, co on nazwie „swoim”,
w większej mierze należy do Boga, aniżeli do niego. Jeśli natomiast
grzesznik zatrzyma się na swoich dziełach, a nie dostrzeże wielkiej
przebaczającej miłości, nie potrafi wzbudzić prawdziwego żalu. Żal ten pojawia
się bowiem dopiero w odkryciu swej niewdzięczności wobec niepojętej
dobroci i miłosierdzia Boga. Gdyby i on zestawiał się z innymi,
nabawi się tylko kompleksów i będzie spoglądał w przepaść rozpaczy
nie widząc dla siebie ratunku.
Tylko pełne uwielbienia i dziękczynienia
spojrzenie na to, co Bóg dla nas uczynił, jest w stanie wyzwolić człowieka
z jego egoizmu i napełnić go prawdziwym szczęściem.”
„Pozwólmy Bogu działać w nas. Świątynia to miejsce Jego
ubogacającego działania. Otwórzmy serca na nie, abyśmy mogli wrócić do domu
usprawiedliwieni, czyli udoskonaleni przez samego Boga.”
