21.08.2012

"...szukam bowiem nie własnej woli, lecz woli Tego, który mnie posłał."  (J 5,30)

Miłość!

"Miłość niech będzie bez obłudy! Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem! W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi! W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie! Nie opuszczajcie się w gorliwości! Bądźcie płomiennego ducha! Pełnijcie służbę Panu! Weselcie się nadzieją! W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie - wytrwali! Zaradzajcie potrzebom świętych! Przestrzegajcie gościnności!" [Rz 12,9-12]

Listy św. Pawła

"...zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie,do jakiej Bóg wzywa w górę,
w Chrystusie Jezusie." [Flp 3,3-14]

"Wszystkie nasze dobre pragnienia są więc nie tylko nasze, ale są dziełem samego Boga: Bóg bowiem jest sprawcą waszych pragnień i czynów wedle swego upodobania [Flp 2, 13]. Również samo nasze pragnienie szukania Stwórcy pochodzi od Niego i nikt nie może znaleźć Boga, nie będąc wpierw odnalezionym przez Niego" (T. Merton).

"Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie" [Ga 5, 19–21. 22–23]

Wiara

"Kiedy Jezus zapowiedział Eucharystię, „wielu uczniów Jego się wycofało i już z Nim nie chodziło” (J 6, 66). Piotr natomiast w imieniu Apostołów dał piękny dowód wiary: „Panie... Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga” (tamże 68-69). Wiara w Eucharystię jest więc znamieniem prawdziwych naśladowców Jezusa. Im gorętsza, tym bardziej dowodzi zażyłej i głębokiej przyjaźni z Jezusem. Kto, jak Piotr, wierzy w Niego mocno, ten wierzy i przyjmuje wszystkie Jego słowa i tajemnice: od Wcielenia aż po Eucharystię. Wiara jest przede wszystkim darem Boga. Właśnie w przemówieniu zapowiadającym Eucharystię Jezus potwierdził tę zasadę, oświadczając niewiernym Żydom, że nikt nie może przyjść do Niego, a zatem wierzyć w Niego, „jeśli nie pociągnie go Ojciec” (J 6, 44). Aby mieć żywą i głęboką wiarę w Eucharystię — jak i w każdą tajemnicę — potrzeba być „pociągniętym” wewnętrznie, co może dać tylko Bóg. Każdy jednak może i powinien się na to przygotować, wypraszając sobie łaskę za pomocą modlitwy. „Nie zostałeś jeszcze pociągnięty? — mówi św. Augustyn. — Proś Boga, aby cię pociągnął”. A gdy chrześcijanin prosi Pana, aby coraz bardziej go pociągał, nie zaniedbuje ćwiczyć się w wierze. Istotnie, ponieważ ta cnota, wlana przez Boga na chrzcie świętym, jest równocześnie dobrowolnym przyzwoleniem rozumu na prawdy objawione, od człowieka zależy, czy chce wierzyć i włożyć w ten akt całą siłę woli."

Żródło: http://mateusz.pl/czytania/2012/20120612.htm
              O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
              Żyć Bogiem, t. II, str. 254

Niedosyt

"W życiu doczesnym wciąż dosięga nas samotność. Liczymy na to, że ludzka miłość ją rozproszy, co jednak okazuje się iluzją. Po jakimś czasie samotność znów dochodzi do głosu, z jeszcze większą siłą. Szukamy więc w nieskończoność nowych miłości, nowych zaangażowań, dóbr… Pierwszym krokiem do nawrócenia jest odkrycie, że nieustanna tęsknota, odczuwana nawet w szczęściu, ciągłe poczucie nienasycenia i posmak smutku nawet najradośniejszych chwilach są wspomnieniem stwórczej Miłości, która dała początek naszemu istnieniu. Są pieczęcią naszego zaistnienia w sercu Boga, który nas zapragnął dla nas samych. Są najgłębszym wzdychaniem duszy, która bez Boga cierpi i usycha."

Żródło: Małgorzata Wałejko, „Oremus” czerwiec 2012, s. 50

"Nie bój się, wierz tylko!"

A gdybyś mnie zebrał teraz do Nieba

Bym nie musiała cierpieć tak

Bym mogła zapomnieć o wszystkim, co przeraża

I uspokoiła się

W życiu tak wiele spraw

I jeszcze przeszłość, co rusz

Puka do drzwi

Tak wrednie i natrętnie

Po szatańsku

Dawne problemy i dawna ja

Tak słaba, przygnieciona

Boże daj mi spojrzeć na to

Ile razy dotknąłeś mego życia

Ile razy podałeś dłoń

Gdy upadałam

Pokaż jak bardzo przemieniłeś moje serce

Choć zły wciąż próbuje pokazać mi

Że wciąż jestem ta sama

I teraz, gdy wszystkie te sprawy doczesne

Studia, rodzina, przyjaciele

Przerastają mnie

Próbuje utopić mnie w lęku

Zastawia na mnie, co rusz sidła

Bym w końcu zniewoliła się

Ale to przecież TY wygrałeś

Pokonałeś Śmierć!

I skoro Ciebie przyjęłam za Pana

Oddałam Tobie moje życie

To on nie ma do mnie prawa

Może jedynie próbować

Lecz TY, Ty obiecałeś

Że nie ponad me siły

Więc umocnij me serce Boże

Daj mi serce Lwa

Bym nie poddała się w walce

Bo takie całe życie

Nie zazna spokoju dusza

Póki nie spocznie w Tobie

I nie daj mi Boże aż nadto przejmować się tym, co doczesne

Boże pomóż mi ufać

Że jesteś, że trwasz i kroczysz przy mnie

Że masz plan

I nie zapominasz

Duchu Święty, przyjdź i prowadź

By żadne niepowodzenia mnie nie przygniotły

Bym w drodze ciągle wpatrywała się w Ciebie

W te Niebo, które na mnie czeka

Boże nie daj mi osądzać

I pomóż mi nie odmawiać innym miłości

Ale być gotową by służyć

Uzdolnij mnie Boże do tego

Bo tak słabe jest moje serce

Tak widoczna ma kruchość

Bo bez Ciebie

Nie ma mnie

I nie mogę nic

Nic

"Wpatruję się w Ciebie, Panie. Choć siedzę w ciemnościach Tyś jest światłością moją" (Mi 7,7-8)

Istotnie, Duch Święty działa w duszy w sposób tajemniczy; Bóg bowiem doświadcza ją oschłością oczyszczającą, przygotowuje, by mogła przyjąć poznanie oraz głębszą, czystszą i delikatniejszą miłość. Człowiek poznaje Boga rozumem oświeconym przez wiarę, lecz poznaje na sposób ludzki, opierając się na rozumowaniu, posługując się pojęciami i wyraźnie sprecyzowanymi myślami. Te ostatnie, choćby nie wiadomo jak wzniosłe, są zawsze ograniczone i dlatego mogą powiedzieć coś o Bogu, który jest nieskończony, bez granic, tylko w sposób niedoskonały. Gdy człowiek cierpi oschłość i nie może posługiwać się rozmyślaniem, Duch Święty daje mu nowy sposób poznawania. Jest to poznanie ogólne, niejasne, jakiego nie można określić; rodzi ono głębszy zmysł transcendencji Boga, Jego nieskończonego bytu, wzniosłego majestatu, bezgranicznej dobroci. Widzi się wówczas, że Boski Byt jest „przepaścią niezgłębioną”, że tajemnice i drogi Boże są „niezbadane i nie do wyśledzenia” (Rz 11, 33); wtedy samorzutnie wzrasta poszanowanie, cześć i poważanie względem Boga, rodzi się potrzeba uwielbienia, uznania Jego mocy. „Ja jestem Pan, twój Bóg... nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie” (Wj 20, 2-3). Pierwsze przykazanie nie jest już prawem nałożonym z zewnątrz, lecz nakazem wypływającym z wnętrza, czymś żywym, odczuwanym w głębi duszy, czymś, co ogarnia całego człowieka i każe mu przylgnąć ze wszystkich sił do Boga jako Prawdy najwyższej i Dobra nieskończonego. Prawda i Dobro, przewyższające nieskończenie ludzkie pojęcie, pociągają jednak mocno człowieka wywierając na niego boski urok w czasie modlitwy ciemnej, to znaczy pozbawionej wyraźnych pojęć, lecz jakże jasnej, skoro wlewa w duszę blask Bożej światłości. Tak więc pod przewodnictwem Ducha Świętego, który działa przez swoje dary., modlący się może śpiewać z Psalmistą: „W Twej światłości oglądamy, światłość” (Ps 36, 10); i podobnie: w Twojej miłości nauczymy się kochać.

• Boże, Boże mój, szukam Ciebie z całym zapałem. Ciebie pragnie moja dusza, za Tobą tęskni moje ciało, jak ziemia zeschła, spragniona, bez wody. W świątyni tak się wpatruję w Ciebie, bym ujrzał Twoją potęgę i chwałę. Skoro łaska Twoja lepsza jest od życia... tak błogosławię Cię w moim życiu: wznoszę ręce w imię Twoje. Dusza moja się syci... radosnymi okrzykami warg moje usta Cię chwalą, gdy wspominam Cię na moim posłaniu, myślę o Tobie podczas moich czuwań. Bo stałeś się dla mnie pomocą i w „cieniu Twych skrzydeł mogę się radować. Do Ciebie lgnie moja dusza; prawica Twoja mnie wspiera (Psalm 63, 2-9).

• O Boże, kto mi da, bym odpoczął w Tobie? Któż mi to da, byś wstąpił do serca mego i upoił je? Wówczas zapomniałbym u błędach moich i przylgnął do Ciebie, jedynego dobra mojego.
  Czym jesteś dla mnie? Ulituj się, bym mógł mówić. Czymże ja sam jestem dla Ciebie, że każesz mi kochać siebie, a jeślibym tego nie czynił, gniewałbyś się na mnie i groziłbyś wielkim nieszczęściem? Czyż małe byłoby to nieszczęście, gdybym Ciebie nie kochał? O, powiedz mi, Panie Boże mój, przez miłosierdzie Twoje, czym jesteś dla mnie? Powiedz duszy mojej: Jam jest zbawienie twoje. Powiedz tak, niech usłyszę to! Oto uszy serca mego są zwrócone ku Tobie, Panie. Otwórz je i powiedz duszy mojej: Jam jest zbawienie twoje. Pobiegnę za głosem tym i uchwycę Ciebie, a Ty nie zakrywaj przede mną oblicza Twego.
  Gdy przylgnę do Ciebie z całych sił moich, wtedy nigdy nie będę obciążony boleścią ani przygnieciony trudem. Prawdziwe będzie życie moje, wypełnione Tobą. Teraz zaś jestem dla siebie ciężarem, gdyż nie jestem jeszcze pełen Ciebie, bo Ty ujmujesz ciężaru temu, kogo napełniasz. Radości moje, godne opłakiwania, wiodą bój we mnie ze smutkami, z których cieszyć się należy, i nie wiem, która strona zwycięży...
  Panie, zmiłuj się nade mną! Oto nie ukrywam przed Tobą ran moich. Ty jesteś lekarzem, ja jestem chory; Ty jesteś miłosierdziem, ja nędzarzem (św. Augustyn: Wyznania I, 5, 5; X, 28, 39)

Źródło: http://mateusz.pl/czytania/2012/20120427.htm

„Miłosierny Boże, kieruj naszymi sercami, bo bez Twojej pomocy nie możemy się Tobie podobać”.

Zwątpienie. Znowu zwątpienie. Bo nie czuję Cię Boże. Dziwne tylko, że moja dusza jest jakaś spokojna, a może uśpiona? Nie wiem czy dobrze stawiam stopy na ziemi, czy w dobrą stronę kieruję swe kroki. Skąd dzisiaj ten spokój? Matko moja najczulsza, weź mnie w swoje ręce, przytul jak dziecko, do swego Niepokalanego Serca, bo bardzo tego potrzebuję. Tyle intencji modlitw, tyle spraw na głowie. Boże powierzam Ci moje życie, moją duszę, duszpasterstwo, rodzinę, studia, ludzi, których spotykam na co dzień. Boże błogosław im. I wspieraj pracę rąk moich i obdarz łaską pokory. Amen

"Jezu, jedyna moja miłości, nie opuszczaj mnie; czyń ze mną w tym życiu, co Ci się podoba, i daj tyle krzyżów, ile chcesz: zdaję się na każde Twoje upodobanie. Proszę Cię tylko, nie dozwól nigdy, abym przez grzech tracił Twoją łaskę" bł. Henryk Suzo

"Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka"

Bitwa, jedna z miliona, ale kiedy przychodzi jej czas zmagamy się jakby to była pierwsza. Przychodzi ciemność, zwątpienie.  I z każdą sekundą jest gorzej. Atak myśli, wciąż odpierany.  Ale na ile czasu jeszcze wystarczy sił? By wytrwać w dobrym, by utrzymać dłonie, które z całych sił trzymają się Jego płaszcza? Boże, nie kuś ponad siły, bo nie wytrzymam. Nie możesz na to pozwolić! Przecież mnie kochasz, przecież za mnie umarłeś. W ogromie Twego Miłosierdzia Jezusie Nazarejczyku ulituj się nade mną! I pozostaje trwać, trwać przy Tobie, robić wszystko by Cię nie utracić. Bo jesteś Życiem, bo bez Ciebie nie wiem gdzie iść i trudno przychodzi mi rozróżnienie prawdy od fałszu. W ogromie swojej bezradności przytulić się do Krzyża, mimo że Bóg wydaję się być wtedy tak daleko. Pamiętać, że On nigdy nie zostawi, nie zapomni. By już po tych wszystkich bitwach rzec: w dobrej wojnie brałem udział, misje wypełniłem i wiary ustrzegłem.