Refleksja nad przyczyną smutku może doprowadzić do odkrycia zła we własnym postępowaniu. Prawdę tę ukazują dzieje Izraela po wejściu do Ziemi Obiecanej. W historii ludu Bożego powraca wielokrotnie stała sekwencja wydarzeń: odejście od Boga, kara rodząca smutek, wołanie o ocalenie i zbawcza odpowiedź Boga. Prorocy wzywają do takiego przeżywania i wyrażania smutku, które nie ogranicza się do zewnętrznych form pokuty, ale przybliża do Boga przez radykalną, chociaż czasem bolesną zmianę życia: „Przeto i teraz jeszcze - wyrocznia Pana: Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i lament. Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty! Nawróćcie się do Pana, Boga waszego!” (Jl 2,12-13).
Biblia zna więc smutek grzeszny i zbawczy. W Ewangeliach znajdujemy wyraźny przykład tego przeciwstawienia. Bogaty wezwany do pójścia za Jezusem odchodzi od Niego smutny, myśląc tylko o bogactwach materialnych zamiast o dobrach wiecznych (Mk 10,22). Płacz Piotra z powodu zaparcia się Jezusa wyraża natomiast skruchę ucznia, ponieważ jego myśli i uczucia pozostają przy Jezusie i przy Jego słowie (Mk 14,72). Smutek prześladowanych i cierpiących zamieni się w radość, według obietnicy Jezusowego błogosławieństwa (Łk 6,21)."
Źródło: http://biblia.wiara.pl/slownik/67ea4.Slownik-biblijny/slowo/SMUTEK
